Papa

Nee, niet 'lieve papa' of 'beste papa'. Gewoon, papa. Eigenlijk was 'vader' zelfs beter geweest. Want een papa ben je allang niet meer. Laat staan een lieve of beste.

Het is nu bijna een jaar geleden. Gek he. Een jaar geleden dat ik het kotsmoe was, vertrokken ben en niet meer ben teruggekomen. Weet je waarom? Besef je het eigenlijk wel? Zie je je fouten in of denk je nog steeds dat iedereen ongelijk heeft en jij gelijk? Denk je nooit aan je eerste kleinzoon en het feit dat je zijn hele leven aan het missen bent? Ik vraag het me echt af.

Als ik zou zeggen dat ik niet meer kwaad, verdrietig en teleurgesteld ben, zou ik liegen. Dit is zelfs nog verergerd in het voorbije jaar. Hoe kon je? Hoe kon je al de dingen doen die je gedaan hebt, en dat zonder ook maar enig schuldgevoel of gewetenskwestie? Daar zal ik nooit met mijn verstand bij kunnen.

Je leest dit niet en dat hoeft ook niet. Het is een poging om het af te sluiten, maar of dat ook definitief gaat lukken, weet ik niet. Want ik blijf met zoveel vragen in mijn hoofd zitten. Hoe zou mijn leven zijn geweest als je al die dingen niet had gedaan? Zou ik minder onzeker zijn, minder bang, minder emotioneel? Hoe zou mama's leven eruit hebben gezien? En de levens van al de anderen waar je een negatieve rol in hebt gespeeld? Want een ding kan ik je zeggen, ons leven en denken heb je flink beschadigd.

Dit is geen manier om je een schuldgevoel aan te praten. Dat is niet meer nodig, we hebben het allemaal overleefd. De pijn zal altijd blijven, dat is een zaak waar we niet omheen kunnen. Maar ook jouw pijn zal blijven en ik kan niet zeggen dat ik daarover treur. Met pijn in mijn hart (ja, nog steeds) durf ik te zeggen dat het je verdiende loon is. Iedereen kwijt.

Maar het zal wel, zoals gewoonlijk, onze fout zijn. Whatever makes you happy.

Dag papa.