Iets wat u nog niet wist, maar mijn boefje is bang voor takken en struiken. Hij jaagt ze het liefst weg met een 'pas op he'-vingertje en een boze blik (zijn pruillipje verraadt helaas pindakaas wel zijn stoere buitenkant). Als ze dan niet *poef* vanzelf verdwijnen gaat plan B in: schuilen op mama's arm. Plan B volstaat niet om de boosdoeners weg te jagen, maar wel om Diego's angst weg te jagen. Hij zit hoog en droog en de takken en struiken laag en, euhm... vaag! Veilig terrein, dus.
Vandaag kwam er een nieuw doelwit op het lijstje: de huisarts. Niet dat hij ooit een fanaat was van consultaties (lees: krijsen en gillen), maar het kijvend vingertje was nooit aan de orde. Tot vandaag.
Mama moest een paar voorschriftjes hebben (Movicol voor kleine Diego en de pil voor mama). In de wachtkamer rook hij al onraad: hij wilde niet met het speelgoed spelen en de boekjes bliefde hij ook niet. Op mijn schoot met zijn hoofdje tegen mijn borst geplant, zo zat hij wederom veilig. Toen de dokter ons binnenriep, was het hek van de dam. Huilen en nee roepen, traantjes van verdriet. Hij kalmeerde gelukkig toen we gingen zitten en hij doorhad dat de dokter hem niks ging aandoen.
Maar toen... Onze huisarts is nogal een ijverige man, dus ging hij maar eens eventjes mijn bloeddruk meten. Dat vond Diego niet zo'n goed idee.
'Kijk, mama krijgt een mooie armband,' probeerde ik nog, maar het kalf was al verzopen. De traantjes kwamen en ik zag het vingertje omhoog gaan.
'PAS OP HE, DOKTER, BLIJF VAN MIJN MAMA AF!' hoorde ik hem denken.
Het zullen wel nooit dikke vrienden worden, Diegootje en dokters.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten