Het nachtelijke succes van een paar dagen geleden bleek een eenmalig avontuur. Zoonlief stort zich net als anders weer elke nacht in het ouderlijke bed en eerlijk gezegd ben ik daar maar wat blij mee. Zijn kleine armpjes en beentjes, die zou ik toch niet kunnen missen tussen ons in. Voorlopig toch nog niet.
Ook het lieflijke ´Ouwvjou´ was iets eenmaligs. Daar ben ik iets minder enthousiast over, want wat smolt ik erbij weg. Zijn vocabulaire bestaat de voorbije dagen vooral uit ´whaaaaa´ , ´wheeee´, ´neeee´, ´dieeeee´ en een aandoenlijk ´boewa´ toen hij vandaag van de tafel viel. Hoe kwam ik er ook bij, twee minuten mijn hoofd draaien om zijn tandenborstel te nemen. Als inmiddels doorgewinterde (over winter gesproken: SNEEUW! WEERAL!) dreumes-peutermoeder had ik toch kunnen weten dat mijn telg dan als een losgeslagen aap op de tafel zou willen dansen. Dat heeft hij niet van mij, erewoord.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten