zondag 29 september 2013

Het land der verstoten sandalen

8 paar schoenen. Dat was het hoogtepunt in het aantal schoenen dat Diego in zijn bezit had deze zomer. Onder deze schoenen zat een paar sandalen van Bumba die ik in het begin van de zomer snelsnel meegriste uit de winkel, want ik vond ze zooo mooi! Dat Diego daar anders over zou denken, daar had ik niet bij stilgestaan.
´Bumba NIET!´ huilde hij elke keer als ik hem mijn favoriete schoenen wou aantrekken. Wat ik ook probeerde, hij weigerde pertinent. Zo rond het midden van de zomer gaf ik het op. Over smaak en kleur valt niet te twisten en die koter van mij heeft dus al vroegtijdig zijn eigen smaak, en zeer uitgesproken ook. Exit Bumbasandalen.

Tot ik ze vandaag weer eens uithaalde. Vriendje K. was op bezoek met zijn mama en papa en bleek na enige navraag de schoentjes perfect te passen. Dan mag hij ze best hebben, hoor, anders liggen ze daar toch maar. Dus ging ik ze halen, uit het land der verstotenen vandaan.
Maar toen kwam Diego aanlopen. Beteuterd. Er werd binnengedrongen in zijn territorium en dat vond hij maar niks.
´Diego Bumba adoen?!´  vroeg/eiste hij.
Ineens wilde hij ze aan. Had ik dat eerder geweten.
Maar ze pasten hem al niet meer. Bandjes in vlees enzo, u weet wel. Had ik ze een maatje groter gekocht, was al de strijd waarschijnlijk niet nodig geweest. Komt ervan, van dat snel snel meegrissen. Haast en spoed is zelden goed en nu al zeker niet.
De schoentjes liggen nu vergeten op de verwarming. Nogmaals verbannen naar het land der verstotenen. De hoop is verloren voor deze prachtige sandalen en ik gun mezelf een moment om daarover te treuren.

1 opmerking:

  1. Hihi. Mijn dochter wil alles aan (ook als het niet past) maar de zonen zijn behoorlijk eigenwijs. Meestal willen ze niets nieuws, maar soms zijn ze ook weer heel blij met dingen waarvan ik denk mwahhh...

    BeantwoordenVerwijderen