woensdag 16 oktober 2013

Béhter pootsen

Ik heb nooit goed gesnapt waarom iemand bang zou zijn voor de tandarts.
Ongemakkelijk, oke, daar kan ik in komen. Je ligt er tenslotte met je mond wagenwijd open terwijl een machientje speeksel uit je mond zuigt en een relatief vreemd persoon met allerhande gereedschapjes in je mond pulkt.
´t Is zoiets als naar de gynaecoloog gaan: ik voel me er erg kwetsbaar. Maar bang? Zolang het plombeerapparaat (heet dat eigenlijk zo?) niet ineens veranderd in een kettingzaag, zal je me niet zien bibberen. Néé, zelfs niet voor de spuitjes. Dat is werkelijk toch maar even een prikje en urenlang een voos gevoel in je bek.
Nee, piercings en tatoeages laten zetten, dat stelt allemaal niks voor (ik heb er ook een paar, en echt, die deden toch heus véél meer pijn). Maar voor de tandarts sta je alvast te klapperen met je tanden voordat je nog maar naar binnen moet en ze moet showen. Ik snap het werkelijk waar niet. Maar goed.

Vandaag moest ik dus naar de tandarts voor een gaatje te laten vullen. Mét een maagontsteking (jawel, heb ik weer) zat ik in de stoel, relaxt en met twee handen op mijn buik voor als die weer eens onbedaarlijk ging grommelen en zeuren. Nu moet je weten dat mijn tandarts een jonge, knappe, Portugees is die niet zo goed Nederlands kan dus is het niet zo makkelijk communiceren tussen de hakkelend Nederlands sprekende tandarts en de patient met drie buizen in haar bek. Het bleek een hardnekkig gat in die tand van mij, want hij was er toch een dik uur aan bezig. Een ander had alle tijd kunnen nemen om in zijn bruine kijkers te loeren (doe ik niet aan, zou Vriendlief niet zo leuk vinden en ik ben nu eenmaal trouw als een hond), maar de enige twee dingen die mij opvielen waren zijn borstelwenkbrauwen en zijn grijze haren. Die wenkbrauwen snap ik, zuiders bloed doet veel, maar hoe kom je bijna volledig grijs in je mid-20´s (vertrouwde bron)?
Door dit vraagstuk kon ik me zelfs niet meer druk maken over de onflatterende proppen watjes in mijn mond en de vier spuitjes die ik moest krijgen voordat de verdoving goed begon te werken.
Zo zie je maar, dat je niet de enige kwetsbare ziel bent. Zelfs knappe tandartsen moeten er soms aan geloven.

Na afloop kreeg ik twee tubetjes tandpasta mee. ´Béhter pootsen´ hoorde ik hem bijna zeggen (ik poets 3 keer per dag!! En dan nog krijg ik gaatjes. Het leven is niet eerlijk) . In één klap voelde ik me weer een kwetsbare kleuter en waren de grijze haren en borstelwenkbrauwen vergeten.

2 opmerkingen:

  1. Mooi beschreven :-)

    Mijn tandarts (erg Nederlands en geen knappe, maar heel lief en grappig) zegt altijd dat poetsen maar een deel van het verhaal is en aanleg een ander. Wat dochter fijn vindt en zoon helemaal niet...

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik ben absoluut niet bang voor de tandarts en ik heb een vrouwelijke. Zij werkt alleen, dus zonder assistente, en als ze met je bezig is zit ze dicht tegen je hoofd aan, soms met haar boezem. Ik denk dan, ach wat maakt het uit, ze moet er bij kunnen. Mijn man vond het heel irritant (begrijp je dat nou? :-) ) en is naar een andere praktijk gegaan. Ze bedoelt er uiteraard niks geks mee maar die man van mij die werd er niet blij van, haha.

    BeantwoordenVerwijderen