woensdag 23 oktober 2013

Even zuchten en doorgaan

Laten we onszelf geen blaaskes wijsmaken: het moederschap is niet altijd rozengeur en maneschijn.
Er is, uiteraard, niks mooier en liever dan je kinderen en het is het mooiste dat je ooit is overkomen.
Maar soms is het zo slopend, zo doodvermoeiend en een vat vol onzekerheden door zijn allesomvattendheid.
Doen we het wel goed? Wat is ´goed´ überhaupt? Geven we ze teveel of te weinig aandacht, stimuleren we dat en dat wel genoeg, zijn we er wel op een optimaal positieve manier voor hen of schaden we hen onbewust door toch fouten te maken die we op het eerste zicht niet eens doorhebben?
En het schoonste is: een pasklaar antwoord is er niet. Een kind is geen formule, er is geen definitie van de perfecte ouder, de perfecte opvoeding en het perfect kind. Grof gezegd doen we maar wat. Wat ons het best lijkt, natuurlijk, maar voor hetzelfde geld zitten we hopeloos mis.
Misschien is ´we´ een misplaatst woord en veralgemeen ik mijn twijfels tot het groot geheel van ouders, in de overtuiging dat het overal wel zo is. Maar ook dat weet ik niet zeker.
En met deze dilemma´s, beste mensen, zit ik meer dan eens. Te vaak misschien. Vaak zo erg dat mijn gedachten door elkaar lopen en een antwoord nog verder te zoeken is dan oorspronkelijk het geval was. Chaos in mijn hoofd, zeg maar.
Vandaag is zo´n dag.
Moeilijk gaat ook, zeggen ze. Dat is het antwoord, misschien. Even zuchten, een traantje wegpinken en doorgaan.

1 opmerking:

  1. Een nachtje slapen, en morgen ziet alles er weer anders uit... Kop op! Je bent een held.

    BeantwoordenVerwijderen