...maak ik me zo´n zorgen. Over het nu, de toekomst, ons leven.
Wat als de werkloosheid de pan uit gaat swingen (voor zover dat nu al dat niet het geval is)
Wat als de overheid weigert ook maar een cent van de lonen van de ministers e.d. af te doen?
Wat als de 10.000 mensen van Ford en leveranciers binnen een jaar geen werk meer hebben?
Het jobaanbod is legio, maar natuurlijk, zoals alles, ook begrensd.
Wat als de jobs gewoon ´op´ zijn?
Wat als het geld binnenkort ook gewoon op is?
Mijn grootste voortvloeiende angst: wat als ik mijn kind niet meer alles zal kunnen geven? Niet meer kunnen voorzien in zijn basisbehoeften, wat verschrikkelijk. Wat als ik hem altijd met spijt in mijn hart ga moeten zeggen 'Sorry lieverd, dat kunnen we niet betalen.' Of nog erger.. 'Er is geen eten meer in huis.'
Gelukkig is het zover nog niet. We hebben het nog goed hier te huize Vitali-Cautaerts.
Hopelijk blijft dat zo. En hopelijk mag iedereen het goed (blijven) hebben.
En dat stemmetje in mijn hoofd mag nu wel stilaan verdwijnen, want het drijft me soms tot waanzin.
Begrijpelijke zorgen in deze tijden van crisis. En als je kinderen hebt maak je je nog veel meer zorgen, tenminste dat heb ik wel. Niet alleen om financiën enzo maar ook om wat mijn kind allemaal nog moet gaan meemaken in deze wereld.
BeantwoordenVerwijderen