Het lot van een vrouw die niet wil dat haar huis eruit ziet alsof er net Jumanji in is gespeeld: multitasken.
Nu is het niet zo dat ik net als in de reclame mijn teennagels zit te lakken terwijl ik aan het telefoneren, twitteren, tv kijken en lezen ben. Dat is niet mijn invulling van de meest onderschatte bezigheid van het vrouwelijke leven. Simpelweg omdat ik daar geen tijd voor heb. Mijn teennagels zijn al in geen eeuwen gelakt en al de rest bewaar ik (uitzonderingen daargelaten en nee, dat is geen eufemisme voor eenmaal per dag maar eerder voor eenmaal in de die weken) tot na slaaptijd van mijn telg.
Mijn multitasken ziet er eerder zo uit:
Stofzuigen terwijl ik kind entertain, hem weten weg te houden van de aan- en uitknop, intussen van kamer tot kamer lopend om al de rommel op te ruimen en tussendoor ook nog snel een paar happen boterham in mijn en zijn mond proppen.
Vandaag had ik een special edition-taak: koken terwijl ik kind entertain, hem weten weg te houden van de draaiknoppen van mijn kookvuur, een boekje voorlezen, dansen en zingen, applausideren als hij het vierkantje in het juiste gat van zijn vormenkubus heeft gestoken en intussen zijn nieuwe racesimulator van Cars ineenschroeven terwijl hij steeds op mijn handen, voeten en het technisch snufje zelf ging staan.
En dus stond ik, met het zweet op mijn voorhoofd en een huilend kind aan mijn been (want: honger en hij wou racen), te sleuren en trekken aan een buis die ik verkeerd in het gaspedaalcentrum (noem je dat zo?) had geschroefd. Probeer nog maar eens te beweren dat een vrouw niet van alle markten thuis moet zijn.
Maar, ook mama's maken soms ongewild fouten en in een fractie van een seconde vloog mijn elleboog door een te harde ruk aan de buis in het gezicht van zoontjelief. Die op zijn poep viel en onbedaard begon te huilen. Arm schaapje van me, ik voelde me zo ontzettend schuldig en zo een ontaarde moeder. WIE GEEFT ER HAAR EIGEN KIND NU EEN ELLEBOOGSTOOT?!
En dus kwam volgende taak erbij op mijn multitask-lijstje: mijn engel proberen te troosten en mezelf vervloeken voor mijn onhandigheid.
Misschien toch maar wat minder hooi op mijn vork nemen, volgende keer.
Oh wat schrijf jij toch leuk! En zo ontzettend herkenbaar! Iedere mama heeft dit scenario wellicht al meegemaakt. Gebroken moederhart incluus. En van zodra die kleine hartenbrekers échte tranen produceren, wegens eventjes écht pijn en niet allen maar zeurderige krokodillentranen, dan kan al dat multitasken ineens weer wachten. Dan is er opeens wél tijd om met de volle 100% aandacht die kleine pruts te troosten :-)
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar zo druk en alles zo goed mogelijk proberen en willen doen en dat terwijl er ondertussen een pan groente staat aan te fikken.
BeantwoordenVerwijderenHopelijk was het snel weer over ?
* Gaat goed, de baby is al flink aan het koppeltjeduikelen want de vk had moeite het te vinden met luisteren naar het hartje. Ik wou dat ik het al meer kon voelen dat geeft toch nog meer zekerheid :)
Groetjes Famke
Haha, wel herkenbaar ja. Soms ben je zó druk met goed voor je schaapjes zorgen dat je er per ongeluk eentje omver kegelt. Mindfulness voor mama's ooit eens gelezen, maar ja, bij mij zit dat er gewoon ook niet zo in.
BeantwoordenVerwijderen