Zelf nog kind

´Zien eten doet eten´, zeggen ze.
Zonder twijfel geldt hetzelfde principe voor kinderen.
Iets als ´Kinderen zien, doet kinds worden.´ Ofzoiets. You get the point.

Je zou bijna denken dat al het speelgoed dat hier staat voor mij bestemd is. Ik ben immers de alleskopende-nooitvoldane-speelgoedverslaafde-´ikganuechtniksmeerkopen´-moeder. Die je vaak liggend op haar buik aantreft bij de puzzels, autootjes, blokken of waar zoonlief op dat moment dan ook mee aan het spelen is. Samen spelen, wel zo leuk. En tot er een broertje of zusje bij is ook nog eens te verantwoorden bij Jan en alleman, want ´anders moet hij moederziel alleen spelen´. Laat ik maar even doen alsof ik dat hele 'Alleen spelen is goed voor zijn ontwikkeling' niet geloof. Nah!

Maar het gaat verder dan de speeluurtjes. Hallo K3 staat bijvoorbeeld ingesteld op ´opnemen´. Alle episodes. En die kijk ik na bedtijd van zoonlief. Geen excuses in de trant van ´Maar hij kijkt het zo graag´, dus. Ik zou mijn smoes weer mogelijk kunnen maken door het kijken te vervroegen naar vóór bedtijd, maar dan mis ik de laatste 29 minuten van de aflevering. Liever niet, dus.

En ohja, als ik zo gestructureerd zou zijn dat ik een agenda had, zou 12 december in het rood omcirkeld staan. Mijn (puber)zusje (die me vast vermoordt als ze dit leest) en ik zullen dan als eerste in de rij staan voor K3 & de Bengeltjes te gaan kijken. In de cinema, met een grote bak popcorn. Waarvan de helft op de grond zal liggen. Want ook dat zien we bij respectievelijk zoontje en neefje.
En tja. Zien knoeien doet knoeien, natuurlijk.
(Of komen we er daarmee te makkelijk vanaf?:-)