Sneeuwpret

Ik heb het niet zo met de winter. Veeeels te koud voor een warmbloedig type koukleum als ik.
Om nog maar te zwijgen van de dikke truien en berenmutsen. Supermooi en alles, maar ik zie er eerder uit als een marmot die dringend aan zijn winterslaap moet beginnen.

U kunt zich dus wel voorstellen hoe blij ik was om deze ochtend te merken dat de hele straat in het wit gesluierd was. Het liefst zou ik er de hele dag naar blijven staren, want echt, dat is het deel dat ik wel leuk vind. Niets gezelligers dan naar besneeuwde bomen en daken kijken, terwijl je zelf lekker in je warme huisje zit met een dikke pyjama en roze sloffen aan.

Maaarrr er is een maar, mensen. Want zoontjelief zag het witte tapijt op de grond liggen en stuiterde om naar buiten te gaan. En wie ben ik dan om dat ventje zijn plezier af te nemen? Dikke jas, muts, sjaal en handschoenen aan en hup, naar buiten! Ja, we zagen eruit als rolmopsen, maar dat kon ons even niets schelen.

We maakten sneeuwballen, tekenden onze namen in de sneeuw en gleden vooral veel uit. Ik durf zelfs zeggen dat ik het helemaal naar mijn zin had. Al was ik wel blij toen mijn kleine winterlover het na een half uur voor gezien hield. Hup, weer naar binnen en torens bouwen, met de treintjes spelen en een dinosaurus proberen te knutselen (liep in het honderd, overigens). Lang leve verwarming!