Verdomd huishoudelijk reglement

Nooit gedacht dat ik dit ooit nog zou zeggen, maar ik verveel me.
En niet op de manier van ´Er is niks te doehoeeeennn´, nee, op de manier van ´er is niets leuks te doehoeeeennn en ik voel me zoooo verdomd alleeheeennn´. (zie je Ciske de Rat al voor je?)

Ik zit dus al een tijdje thuis. Nou ja, een tijdje... Drie weken. Waarvan twee weken eigenlijk onder ziekteverlof vallen, dus dat telt niet mee. En dat thuiszitten wordt tot maart ook nog eens uitbetaald. Lang verhaal hoor, jongens, ik ga jullie er niet mee lastig vallen.
Tot nu toe was mijn klein ventje altijd bij me - de uren dat ik op sollicitatiegesprek moest gaan daargelaten. Maar vandaag moest hij toch echt weer een dagje naar de opvang.
He-le-maal niet leuk vonden we dat, dat zeg ik u. Vooral omdat ik nondepie (geen heuse scheldwoorden gebruiken, remember. Nondepie noem ik niet heus) THUIS ben.
Stom huishoudelijk reglement met al zijn paragrafen en vooral die ene waarin staat dat 'uw kind vooraf moet worden ziekgemeld, anders wordt de afwezige dag evengoed aangerekend' en dan meteen erachter dit: 'Als uw kind om ongekende redenen en zonder vooropzeg een maand niet meer naar de opvang komt, zien wij dit als een stoppen van het contract en is de plaats niet meer beschikbaar' (iets in die aard. Eventjes vanbuiten opgeschreven, maar jullie snappen het principe).

En laat ik die opvang binnenkort nu net terug nodig hebben. Want ik ben niet van plan om thuis te blijven (mag niet van mijn financiele chef aka vriendlief) en na gisteren (jahaa, het ging dus heul erg goed) komt dat 'terug gaan werken' misschien wel dichter bij dan ik denk.

Maar misschien, he! Hopelijk ofzo.
Voorlopig geniet ik nog eventjes van mijn kostbare tijd met mijn boefje.
Behalve vandaag. Want vandaag moest hij naar de stomme kinderopvang met zijn stom huishoudelijk reglement met stomme regeltjes.