maandag 4 februari 2013

Miss schuldgevoel vs de nacontrole

Noem het vrouwelijk of noem het gewoon ´mij´, maar ik ben iemand die zich nogalheel snel schuldig voelt. En dan ook echt om het minste. Een paar voorbeeldjes:

  • Toen ik zwanger was en samenwoonde, zat vriendlief een tijdje zonder werk. Ik moest om 6u ´s morgens mijn warm bed uit, terwijl hij zich nog vijf keer kon omdraaien. En ja, daar voelde ik me schuldig over, terwijl ik met kleine oogjes de kou moest trotseren en meestal jankend terug naar huis kwam van de stress op school. Vraag me niet waarom ik me schuldig voelde tegenover hem, misschien omdat ik mijn warmte uit bed nam en hem zo warmte ontnam? Of omdat ik hem de hele dag alleen liet (PS3 spelen, tv kijken, een tukje doen: ik zeg je, dat is inderdaad een hondenleven) terwijl ik aan het zwoegen was op iets wat ik in zwangere toestand helemaal niet aankon. Weet ik veel, ik was misschien ook gewoon een crazy pregnant lady.
  • Soms komt mijn bengeltje me net halen om te spelen als ik aardappelen moet schillen (of sokken moet sorteren of cornflakes van de grond moet rapen...). Hij staat daar dan aan mijn vinger te trekken, waarop ik moet zeggen ´Vijf minuutjes wachten, schat, mama is zo klaar´. Verschrikkelijk vind ik dat, schuldgevoel in overvloed. En nog verschrikkelijker vind ik het als ik vijf minuten later klaar ben en meneer mij helemaal niet meer nodig heeft. Zucht.
  • Als ik nee moet zeggen, maakt niet uit tegen wie. Ik lijk misschien mega-assertief en stoer (ahum), maar als ik een ´nee´ uit mijn mond moet toveren, word ik zo klein als een kaboutertje. Maar daar ben ik waarschijnlijk niet de enige in?
  • Heeft hij wel genoeg speelgoed? (!) Geef ik hem wel genoeg aandacht? (!) Ben ik wel een goede mama, vriendin, dochter, mens? Want ik heb dit en dat toen niet kunnen doen en het eten is toen aangebrand en ik kan de wereld ook nog eens niet redden, boehoehoe!
  • En soms heb ik ook een schuldgevoel zonder verklaarbare redenen, gewoon zomaar. Dan voel ik me ineens schuldig en weet ik niet waarom. Wel tegenover wie, dus kan ik diegene lekker daarmee gaan lastigvallen. Heel frustrerend.
Maar vandaag weet ik wel waarover ik me schuldig voel. Het heet nacontrole in het ziekenhuis. Vergeet het geen-ziekenhuizenmantra van mijn vorige post. Mijn beste vriend is er nog lang niet uit (al is hij wel beter, goddank!) en vandaag moet ook zoontjelief er weer aan geloven. Een gewone controle, om te kijken of alles nog in orde is, maar ik weet nu al dat het drama gaat worden. Arme knul. Mijn schuldgevoel begint op te borrelen, terwijl het echt voor zijn eigen bestwil is. Maar ik heb al een goedmakertje in gedachten: een ritje op de paardjes. Of in het Sesamstraatautootje in de cafetaria. Of allebei. Doet het altijd goed! En daarna een cadeautje, want ik voel me zo schuldig dat hij zo weinig speelgoed heeft.

4 opmerkingen:

  1. Volgens mij is schuldgevoel een soort ingebouwd onderdeel in de vrouw/mama :) Ik heb er ook best wel eens last van hoor. We zijn zeker de enige niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Arme jij. En ach, wie weet valt het mee en doet hij er helemaal niet moeilijk over?!

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het was jammer genoeg toch redelijk dramatisch. Hij is nooit fanaat geweest van dokters en verpleegsters, krijst al als je hem op de weegschaal zet of zijn hoofdomtrek wilt nemen, maar sinds de ziekenhuisopname is het nog erger geworden. Het was dus een hele hoop gehuil en geschreeuw :( gelukkig duurde het niet lang!

      Verwijderen