Weet je nog...

...dat we elkaar ooit niet gekend hebben? Raar, he.
...de dag dat we elkaar ontmoetten. Je stond meteen in lichterlaaie door mij. Letterlijk. Arme afgefikte wenkbrauw.
...het heen en weer gereis elk weekend. En de vele tranen na de twee maanden zomervakantie elke dag bij elkaar geweest te zijn.
... onze vele, vele ruzies. We botsten, maar dat weerhield ons niet van samen te zijn.
...de dag dat ik bij je introk en we elke avond samen in slaap konden vallen. Nu hoefde ik je nooit meer te missen.
...de eerste hobbel op onze weg.
...hoe we daardoor raakten. If it´s worth having, it´s worth fighting for.
...de dag dat we hoorden dat we mama en papa zouden worden. Ons leven zou nooit meer hetzelfde zijn.
...de tweede hobbel op onze weg.
...hoe we ook daardoor raakten. Moeilijk gaat ook.
...ons eerste éígen appartementje met, toegegeven, afschuwelijke gordijnen en nog afschuwelijkere lusters aan het plafond. Maar het was ons stekje en ik had niet beter kunnen wensen.
...toen we Diego voor het eerst in onze armen hielden. Dat klein hummeltje, zo klein en verrimpeld. Het mooiste wat we ooit hebben gekregen.
...de derde, fatale hobbel op onze weg. Deze overleefden we niet.
...de tranen, de stress en de ruzies die volgden. De zekerheid dat het nooit meer goed zou komen. De onwetendheid van hoe het lopen zou.
...fast forward vijf maanden. Ons nieuw appartement, nog mooier en stukken groter dan ons eerste plekje. We gaan erop vooruit.
...vandaag. Vijf jaar samen. Had je een jaar geleden durven denken dat we hier zouden geraken, samen? Ik niet. Ik was er zeker van dat onze wegen gescheiden zouden blijven en dat je nu ergens honderd kilometer verderop zou wonen, terug in het Antwerpse. Maar dingen gaan niet altijd zoals we verwachten. Net zoals ik een jaar geleden niet had verwacht samen op dit punt te zijn beland, kan ik nu, in tegenstelling tot een jaar geleden, met volle overtuiging zeggen: op nog tien, twintig, dertig jaar erbij. We redden het, jij en ik.
Altijd.