woensdag 14 augustus 2013

Moe, moe, moeder.

Moeder de overtreffende trap van moe?
De laatste dagen wel. Al heeft het niet met mijn braaf kereltje te maken, vermoed ik zo.

Ik kan er niet de vinger op leggen, maar om de een of andere reden ben ik zo ontzettend ik-ga-nu-in-slaap-vallen-moe. Normaal ben ik gewoon goh-wat-zou-ik-graag-op-de-zetel-neerploffen-moe, maar de laatste dagen lijkt het zandmannetje overuren te draaien. Middagdutjes worden hier dus ook weer door mama en zoonlief samen gedaan, al zou ik de frequentie en duur ervan liefst nog een beetje verhogen.
Maar he, we klagen niet en er wordt hier zoals altijd gewoon actief met zoon meegespeeld!
Maar wat is het verleidelijk om te spelen dat ik slaap. Of flauwval. En heck ja, spelen dat hij me doodschiet. En eventjes geniet ik dan van mijn gesloten, niet-prikkende ogen en de illusie van slaap, ook al weet ik dat Diego binnen twee seconden op me springt, lachend en gierend en kietelend. En dan, op dat moment, ben ik zo moe maar zo koppig toe te geven aan de vermoeidheid dat ik opspring, KIEKEBOE roep en het zandmannetje een schop onder zijn kont geef. Spelen zullen we! 

Maar nu, nu is het slaaptijd en overvalt de vermoeidheid me zonder genade. Mijn ogen zullen dus ongeveer 1 seconde na dit stukje te schrijven toevallen. Slaapwel!

1 opmerking: