zaterdag 7 september 2013

Vliegen

Als kind was ik als de dood voor vliegtuigen. Ze waren te groot, maakten teveel lawaai en waren te ver weg om ze te kunnen begrijpen. Iedere avond voor het slapengaan vroeg ik aan mijn moeder of er die nacht vliegtuigen zouden zijn. Zo ja, was er geen haar op mijn hoofd dat eraan dacht om mijn ogen te sluiten. Natuurlijk was het altijd ´nee hoor, schat´ en kon ik gerust in slaap vallen.

Gisteren speelden Diego en ik samen op de trampoline. Hij sprong alsof zijn leven er vanaf hing. En ineens stopte hij zonder pardon, om recht op zijn poep te landen. ´Mama, tijk daar! Steep! HOOG!´ De streep in kwestie bleek afkomstig van een vliegtuig. En wat was hij gefascineerd. Met open mond en bolle wangetjes staarde hij in de lucht tot de streep volledig vervaagd was.
´Nog bietuig! Diego niet bang.´ Verontwaardigd wees hij in de lucht. Hoe durfde het vliegtuig weg te gaan?! Hij had nog zoveel zin om te kijken en was helemaal niet bang, God stel je voor!
Eenmaal binnen nam hij zijn Little People vliegtuig en begon te vliegen. ´Bvvvvvvvv, bvvvvv, bvvvv! Diego viegen Méco.´
Diego wil naar Mexico vliegen. Geen greintje angst te bespeuren, unlike zijn moeder als kind. Gelukkig maar.
Vlieg maar, kind. The sky is the limit. En weet je, een kleine, dunne streep kan zomaar iets wonderbaarlijks groots zijn. Onthou dat je alles kan, zolang je maar durft.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten