maandag 14 oktober 2013

Diego niet kaja gaan!

Samen met mijn laatste werkweek is ook Diego´s laatste opvangweek gestart. Nog 3 daagjes moet mijn ventje naar ´de kindjes´ en dan is hij tot januari lekker thuis bij mama. Elke dag verkondigt hij blij: ´Diego niet kaja gaan!´ Kaja is overigens het nog steeds verbasterde woord voor ´kindjes´. Geen idee hoe hij daaraan komt.
Maar goed, zo bezorgd als ik ben om zijn emotionele toestand, ging ik eerst eens polsen of het mogelijk was dat hij één dag per week kon blijven gaan tot de school begint. Kwestie van hem toch een klein beetje in een ritme te houden zodat hij niet weer een totale levensschok krijgt als hij de schoolpoort binnen zal moeten.
Maar nee, het huishoudelijk reglement zal vast zonder mijn weten veranderd zijn en het minimum aan opvangdagen is verhoogd tot drie halve dagen per week. En dat is dan ook echt drie aparte dagen, geen drie dagdelen, zoals ik dacht toen ik subtiel vroeg of anderhalve dag ook goed was. Niet dus. Nu vind ik drie dagen wel erg veel als ik gewoon thuis zit, dus dat hoefde niet zo voor ons. Diego zal het worst wezen, die is enthousiast over het feit dat mama ´bij jou blijft´, waarmee hij dus wil zeggen dat ik bij hem blijf. ´Jou´ is ´mij´ in zijn woordenschatwereld. (kunnen jullie nog volgen?)

Nu het opvangtijdperk officieel wordt afgesloten, doet het schooltijdperk bijna zijn intrede. Hoe spannend is dit?! Mijn kleintje, dat eigenlijk allang geen kleintje meer is, gaat binnenkort dus gewoon echt naar school! Zal hij het er leuk hebben? Wat voor leerling zal hij worden? Zal hij veel vriendjes hebben? Wat voor ´schoolmoeder´ zal ik zijn?
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat ik niet heel erg betrokken ben bij het hele opvanggedoe. Ik ben altijd op de hoogte wat hij eet, of hij geslapen heeft, op het potje of in de broek geplast heeft, of hij gehuild heeft en waarvoor, wat en hoe hij het heeft gedaan, dat wel. Ik geef altijd zo goed als altijd twee of drie extra setjes kleren mee, geef netjes op tijd de uurroosters door en maakte dertig traktaties voor zijn verjaardag op de opvang (wat me, als ik me goed herinner, meer dan twee uur kostte), dat ook. Maar ik ken geen enkele naam van de andere kinderen, kan sommige leidsters hun namen nog steeds niet uit elkaar houden, merk soms dat ik zijn heen-en-weer-boekje weer vergeten ben, vergeet élke keer de aanwezigheidslijst in te vullen en af te tekenen en sta bijna nooit een half uur met de leidsters te kletsen en honderden vragen te stellen. Hoe overbezorgd en -betrokken ik normaal ben, in verband met de opvang ben ik dat naar mijn gevoel veel minder. Geen idee hoe het komt, want normaal ben ik all over en vooral heel gebrand op alle info die ik maar bijeen kan sprokkelen. Misschien werkt het gewoon niet zo op een opvang. Of misschien valt het nog mee, ben ik best heel erg betrokken, maar gewoon niet zo ´extreem´ voor mijn doen. Zou allemaal kunnen, maar ik ben nu niet meteen de meest objectieve persoon om dat te beoordelen.
Op school weet ik al wat meer van de protocollen en omgang, dus daar kan ik ´losgaan´. Geen juf die veilig zal zijn voor mijn vragen. Mijn excuses bij voorbaat.
In ieder geval ga ik vrijdag vragen om genoeg fotootjes te trekken.
Zijn laatste dag op de opvang, dat is niet niks voor dat groot kleintje van mij.

2 opmerkingen:

  1. Jammer van je baan maar daardoor kan je nog wel even langer genieten van je ventje thuis. Eenmaal naar de echte grote school gaat het zooo hard ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ah, lekker even samen nog! En zeer herkenbaar die drang om alles te willen weten van wat er zoal gebuert op school....

    BeantwoordenVerwijderen