Kusjespistool

Vriendlief stelde al tijden geleden zijn veto wat betreft speelgoedgeweren: hij wil ze niet in huis!

´Veel te gewelddadig´ luidt het credo van hij die, als het zo maar even kon, al de GTA´s achter elkaar zou uitspelen zonder met zijn ogen te knipperen.

Maar goed, Diego is nog maar een peutertje en Vriendlief beweert bij hoog en laag dat hij een volwassen vent is, dus dat is nog een verschil.

Geen geweren dus, dat was de afspraak. No problemo, amigo, maar mogen lichtgevende sabels dan wel?

Ik probeerde het rek nog te omzeilen, maar het kwaad was al geschied.

´Ooh mama, tijk! Die is sjik! Diego wil die hebben, abbeliiiiieeefff!´

Dat kind heeft een gave. Met twee vingers in zijn neus tovert hij me om tot een ijsblokje in volle zon.

Vader was niet gecharmeerd, maar ook niet zo uitgesproken tegen de sabel als tegen het geweer.

Tot Diego met de sabel begon te schieten. Krijgt hij geen geweer, dan maakt hij er wel een.

´Paf paf, op mama sieten!´ Ik liet me dramatisch neervallen, kind vermaakte zich prima en Vriendlief had donderwolkjes boven zijn hoofd.

Ik tekende dus een paar denkwolkjes boven mijn eigen hoofd en ging op zoek naar een alternatief. En jawel hoor: wie zoekt die vindt.

´Mama, ik ga jou sieten!´

´Oh Diego, wat zie ik? Heb jij het kusjespistool vast? Oh nee he, als jij nu schiet, moet ik je doodkussen.´

PAF!

´OOOHHH ik krijg een kusjesaanval, OOHHH REN VOOR JE LEVEN!´

´HAHAHAHAHAAHHA!´ (x 1000)

Vriend blij, ik blij én kind blij!