Een helpende hand

We hadden zo´n zin in een beurtje binnenspeeltuin vandaag, zoon en ik.
Sinds hij 1 jaar is, ga ik er met enige regelmaat naartoe. Hoe andere kinderen de grote gele M herkennen, zo herkent mijn bandietje de affiche van de binnenspeeltuin.
Het was al redelijk laat toen we kwamen aanwaggelen met onze natgeregende jassen en semi-bemodderde schoenen. Er was niet meer zoveel volk, dus ideaal om even lekker los te gaan!
De juffrouwtjes die daar werken hadden denk ik geen binnenkomers meer verwacht en zagen ons liever gaan dan komen. En echt, ik snap het wel, hoor! Heb je de hele dag geschreeuw van honderd vreemde kinderen aan je hoofd gehad, al tweehonderd keer de ballen terug in het ballenbad gegooid, al driehonderd keer gezegd dat de SCHOENEN UIT MOETEN en heb je al vijfhonderd drankjes rondgebracht, die je vervolgens 9 van de 10 keren van de grond kunt gaan dweilen. Dan denk je dat er eindelijk een eind komt aan al dat geherrie, komt er een vrolijk moedertje met haar nog vrolijkere peuter binnengeplonst.
En dan kan je wel zeggen ´Hé, het is hun werk, hoor, ze moeten niet zeuren!´
Aan die uitspraak maakte ik me vroeger ook weleens schuldig. Tot ik zelf achter de kassa kwam te zitten. Ja, het was mijn werk, maar ik verachtte het tot in het diepst van mijn ziel. Vrolijkheid kwam er zelden bij kijken, job of niet.
En dus leefde ik mee met de juffrouwtjes. Toen een van hen met een wasmand kwam aanzeulen om voor de tweehonderdeneerste keer de ballen terug in het ballenbad te gooien, besloot ik dan ook dat mijn peuter best eventjes alleen kon spelen en ging ik helpen.
En echt, haar gezicht klaarde zó op.
´Wat lief, dankje!´
En raad eens? Toen hij mij zag helpen kwam Diego ook met ballen aanzetten. Dat hij enkele daarvan gewoon drie meter de lucht insmeet vonden de juffrouw en ik alleen maar schattig. De rest ging als vanzelf de wasmand in. Twee minuten later stonden er al vier kinderen mee te helpen. De klus was dus zo geklaard.

Zag je sommige andere moeders met hun neuzen in de lucht kijken van ´Zie haar zich nu eens uitsloven, wat een slijmbal, die wil zeker iets gedaan krijgen!´
Niks van waar, want het gratis drankje dat ze me aanboden heb ik vriendelijk afgeslagen.
Het was gewoon een oprecht vriendelijke daad. Dat is tegenwoordig blijkbaar niet meer zo vanzelfsprekend en dat vind ik zo jammer. Bij het zien van het effect dat mijn actie had op die kinderen, al waren het er maar vier, was ik al helemaal om.
Misschien sta ik hier gewoon wat lulkoek te verkopen en helpen er elke avond wel kinderen de ballen terug te brengen naar het ballenbad, maar iets in mij zegt dat dat niet het geval is. Kinderen vinden het immers altijd leuker om te wildebrassen op het springkasteel en hé, waarom zouden ze ook helpen als er zoveel te spelen valt?
Ik zal misschien uitgestraald hebben dat dat opruimen reuzeleuk was, weet ik veel. Feit is dat ze zonder dat we het hadden gevraagd én zonder te morren kwamen helpen.
Echt, ze hebben maar een klein zetje nodig, die lieve duiveltjes.