zaterdag 9 februari 2013

De jeugd van tegenwoordig

Kinderen die alles vanzelfsprekend nemen, daar ging het vandaag over. Noem het respectloos, noem het verwend, maakt niet uit welke naam je het beestje geven wil.
Kinderen die de hele dag in de zetel voor de tv/laptop/iPad hangen, rijlessen PLUS AUTO cadeau krijgen van hun ouders, niet studeren of werken, nooit 'bedankt' zeggen, hun ouders nooit ergens bij helpen en vooral denken dat dit Heel Normaal is.

Nu kan ik met alle eerlijkheid zeggen dat ik dan wel op veel vlakken verwend kan zijn geweest, maar dit gaat ook mij een brug te ver. Het behalen van mijn rijbewijs hebben mijn ouders dan wel bekostigd, maar daar stopt het ook bij. De hele dag met mijn luie kont in de zetel liggen is niks voor mij, mijn auto heb ik zelf gefinancierd, ik heb altijd gestudeerd en/of gewerkt, 'bedankt' is zowat mijn lijfwoord en 'behulpzaam'  mijn tweede naam. Natuurlijk heb ook ik een puberteitje doorgemaakt en toen deed ik het meeste van bovenstaande wel met een (heel) lange lip, maar ik deed het wel. Kwestie van toch dat beetje overwicht hebben op je kind. Respect moet je verdienen, maar soms ook afdwingen.

Wat ik ervan vond, werd mij gevraagd. Nou, dit is wat ik ervan vind: ik verwen mijn kind met liefde, complimenten, speelgoed en koekjes. Maar hij moet 'danku' zeggen, mag niet gooien met zijn speelgoed en moet luisteren en respect hebben. Op zijn niveau, weliswaar. Slaat hij, gaat hij in de hoek. Gooit hij met iets, neem ik het af. Tekent hij op de tafel, dan mag hij niet meer tekenen en moet hij op de zetel gaan zitten tot ik zeg dat hij eraf mag. Maar ik praat ook met hem. Ik complimenteer hem meer voor goed gedrag dan dat ik straf voor negatief gedrag. Nooit zal ik zeggen dat hij 'altijd zo stout is', want dan gaat hij zich er ook naar gedragen. 'Als mama het toch nooit goed vindt...' je kent het wel. En daar zit het 'm misschien wel in.
En ja, ook ik lijd wel eens aan de tegenwoordig veelvoorkomende angst dat mijn kind me niet meer graag zal hebben als ik hem straf. Maar we worden er allemaal beter van. We moeten niet altijd enkel vriendjes willen zijn van onze kinderen. We zijn moeders, vaders, opvoeders. Zolang hij weet dat ik altijd van hem zal houden, ongeacht zijn daden, zit het wel goed denk ik.
En ook al ben ik meestal wel zijn vriendje, als hij stout is of iets uitspookt, overheerst natuurlijk mijn rol als moeder. En reken maar dat hij naar me luistert! Hij mag druk zijn, rommel maken en zich uitleven, maar als het erop aan komt moet hij wel luisteren. Mijn kind, hoe klein hij ook is, is (meestal dan toch) braaf.  Zoals ik ooit in een boek las: 'Een braaf kind voelt zich meestal erg geliefd, geborgen en veilig. Structuur en grenzen zijn beter voor hem en zal hij fijner vinden dan een nonchalante opvoeding'.

Dus, wat ik ervan vind: er zijn uitzonderingen op de regel, daar ben ik me van bewust. Maar voor ons werkt dit prima. Ik mag dan misschien hopeloos naief klinken, maar ik ben ervan overtuigd dat het hier nooit zover zal komen als hierboven beschreven staat. Lang Leve Respect!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten