Ooit mijn broertje

Ik zag je staan, wachten tot ze je kwamen halen van school. Ik weet dat je me hebt gezien, ook al wou je dat misschien niet. Of wilde je dat wel? Durfde je gewoon niet? Heeft hij jou in zijn macht, zoals hij mij ook ooit in zijn macht had? Ik denk dat in dat antwoord een oplossing voor heel wat zit. Je moet enkel het antwoord zien te vinden, in jezelf.
Ik heb je zien kijken, naar je neefje achter in de auto. Je schattig neefje, met zijn blauwe Bumba-puntmuts en rode wangetjes. Hoelang is het geleden dat je hem zag? Je hebt hem nooit horen praten, zien lopen, horen schaterlachen. Ik weet zeker dat ik, als ik dichterbij stond, de tranen had zien prikken in je ogen.
Ik herkende je niet meer. Lange haren, lange benen en een typisch tienerloopje. Het lijkt wel tien jaar geleden in plaats van één. Maar in je blik zag ik hem. Het broertje dat ik ooit had. De zio die jouw neefje ooit had. Ik weet dat je er niets aan kunt doen. Ik ook niet, al wilde ik graag langs de kant stoppen. Maar ik herinner het me van vroeger. Ik begrijp het, als geen ander.

Maar ooit, als je het inziet, kan je je neefje horen praten, zien lopen, horen schaterlachen.