maandag 4 maart 2013

Lopen en lópen

Je hebt lopen en lopen.
De eerste soort lijkt op het lopen van een zwangere vrouw: de benen wat uit elkaar en maar plompverloren passen zetten, alsof je rechtstreeks bij de maffia vandaan komt.
De tweede soort is de damesachtige, elegante manier van lopen: voetje voor voetje, zodat je achterwerk mooi meedeint met je passen. Meer podiumwaardig, geen maffia die erbij komt kijken.

Laten we zeggen dat ik eerder in de eerste categorie val. Ik bezig het mannenloopje vaker (en onbewuster) dan ik zou willen. Zoals iemand ooit zei: een dikke buik erbij en ik zou denken dat je bijna moest bevallen. Lekker dan.

Nodeloos te zeggen dat overstappen van soort één naar soort twee niet zo evident is.
Maar het moest dus weer. Na jaren niet op een podium gelopen te hebben (jahaa, in een ver verleden liep ik defilés, deed ik fotoshoots en werd ik Miss Fotogeniek in een missverkiezing), had ik gisteren een modeshow. Veel mensen had ik niet verwacht, want het ging door in ons winkelcentrum op een zondag, niet veel mensen wisten het (dacht ik!) en er was ook nog eens carnavalstoet een paar straten verderop. Daar zal iedereen wel naartoe gaan, was mijn hoopvolle gedachte.
Totaal niet voorbereid ging ik dus naar de modeshow. Ik zal het hier eens flikken, zoiets verleer je toch niet! Toen ik de andere meisjes hun loopjes zag oefenen en zag dat het publiek maar bleef binnenstromen begon ik ze te knijpen. Ik deed even mijn loopje in de spiegel en moest concluderen dat het meer weghad van de ganzenpas.

´Nog twee minuten!´
Bij die woorden scheet ik zeven kleuren. Waarom oh waarom had ik me niet voorbereid?!
Veel tijd om erover na te denken had ik niet, want ik moest het podium op. Overdrijven dan maar. Dus ik liep alsof mijn leven ervan af hing en was er zeker van dat ik eruit zou zien als een tuthola die zo nodig haar booty wil shaken. Ik was blij toen mijn beurt erop zat en ik me weer kon verstoppen achter de gordijnen... Maar er klonk applaus. Zo slecht was het dan toch niet. De volgende zeven keren op het podium liep ik al met een iets geruster hart. Zolang ik niet zou vallen, vond ik het goed.

Gelukkig heeft vriendlief alles op video staan en ik mag zeggen: ik deed het niet slecht. De ganzen en maffia waren eruit, tuthola was er ook niet, maar overdrijven heeft dus wel zijn vruchten afgeworpen. Voor mij was het overdreven, maar zo zag het er gelukkig niet uit.

Of ik ook nog een show wou lopen in Charleroi, in september. Een grotere show.
Mijn hart wou ja zeggen, maar mijn bange hersens hadden toch nog even bedenktijd nodig. Tegen september zal ik het wel weten. En moest ik het willen doen, zullen hier de weken voor de grote dag heeeeel veel loopjes geoefend worden.

1 opmerking:

  1. Leuk hoor, zoiets. En ja, af en toe jezelf bekijken in de spiegel of op camera, dat kan geen kwaad. (Ik durf trouwens niet, dat schrik ik te hard!)

    BeantwoordenVerwijderen