Dat was wat ik deze avond te horen kreeg van mijn kleine bengel.
Ik had hem sinds 12u30 niet gezien omdat ik moest gaan werken en was pas thuis om 20u30. Ik wou hem nog lekker onderstoppen en bij hem blijven tot hij sliep (hij slaapt nog steeds niet alleen in, menschen, maar daar maken we zelfs geen woorden meer aan vuil).
Maar nee, meneer wou niet.
- ´Moet mama bij jou komen?´
° ´Nee, papa!´
En hij zwaaide nog heel vriendelijk, als om mij weg te jagen.
En ja, ik weet ook wel dat het normaal is en dat de band met papa moet ontwikkelen en dat hij mij veeeel meer ziet dan hem en daarom vaak ´papa´ roept en bladibla. Maar het doet toch pijn, zo´n afwijzing van je kindje. Zeker na hem bijna een hele dag niet te hebben gezien.
Ach ja, ´t is misschien ook wel zoals ze zeggen: kleine kinderen, kleine problemen. Grote kinderen, grote problemen. Ik hou mijn hart al maar vast.
Ach, een paar uurtjes met jou en het is weer mama ipv papa. Maar ik snap het wel, dat het pijn doet.
BeantwoordenVerwijderen