vrijdag 1 november 2013

Antwerpen, mijn engel.

Limburg is mijn thuisbasis, Antwerpen mijn liefdesbasis.
Ik ben er verliefd, geliefd, zelfzekerder, dronken en volwassen geworden. Ik heb er gewoond, gestudeerd, gewerkt, geschreven, gezongen, gelachen en gehuild.
´I love my life´ zei ik op een dag tegen mezelf en Antwerpen, alle credits gingen naar jou.
Wat was ik dol op je, op je bewoners, je huizen, je winkels, je scholen, je straten, je sfeer.
Je was een openbaring voor me, alle dagen leken op vakantie en geen enkele dag was dezelfde.
School was een van mijn favoriete plekken, de plaats waar ik kon doen wat ik het liefst deed: schrijven.
Dat ik niet alleen in mijn Antwerpse thuis, maar ook daar prachtige mensen rondom me had, was een zegen. (voor het geval ze dit lezen: 1JouC, i love you guys!)
Ik slaagde er met onderscheidnig, kon trots op mezelf zijn en had het niet beter kunnen wensen.
Helaas kwam er een kink in de kabel, een storing in het netwerk. Ik ging terug naar Limburg. Tranen met tuiten heb ik gehuild. Hoe kon ik weggaan van jou, Antwerpen, de stad die mijn hart had veroverd. Ik was misselijk van verdriet, letterlijk.
En toen, toen gebeurde er iets heel bijzonders.
Ik werd zwanger en opeens was niet meer Antwerpen, maar dat kleine mensje in mij mijn liefdesbasis.
Het werd een leven zonder jouw dynamiek, jouw ongeremdheid, jouw vrijheid.
In ruil kreeg ik het meest prachtige dat ik me kon voorstellen. Een kind, een gezin. Ik dacht dat ik het niet beter had kunnen wensen, daar in jouw prachtige stad. Ik had het mis. Geluk maak je en vind je.
En toch: als ik een bezoekje breng, huil ik stille tranen.
Dan komt alles boven en mis ik je, Antwerpen, mijn engel. Je bezorgde me een van de mooiste tijden van mijn leven.
Mijn plek is hier, in het Limburgse, zonder twijfel. Maar een deel van mijn hart zal altijd bij jou liggen, bij de stad die me zo betoverde.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten