En toen werd ik speelpleinmoeder

en ik vind het heerlijk en vreselijk tegelijk. Heerlijk om te zien hoe geweldig hij de speelplaats vindt en met de kindjes speelt, vreselijk om te zien hoe hard hij huilt als hij merkt dat ik niet bij hem op school blijf.
Gelukkig zegt hij elke dag na afloop wel dat hij het fijn vond en weet ik van de juf dat het gehuil niet meer dan een paar minuutjes duurt, maar pff...
Vandaag kon ik me niet inhouden. Om kwart na tien vertrok ik naar school om stiekem te gaan kijken hoe het eraan toeging tijdens de speeltijd. Ik kon het me al zo voorstellen: Diego die op het klimrek klimt, uitschuift en los op zijn gezicht valt. Niemand die het ziet, want ach, zo een klein kindje tussen al de rest. En hij maar huilen, huilen en niemand die hem zou troosten. Mijn hart brak al bij de gedachte. Voor zij die nog twijfelden: ik ben een onvervalste dramaqueen.
Ik zat daar dus in mijn auto, niet echt goed geparkeerd zo achter een boom (maar ook weer wel, want dan zou hij mij zeker niet zien en gaan huilen om bij mij te komen), mezelf in een paar bochten te wringen om te zien of hij al buiten was. Ik heb er bijna een kwartier gestaan, te kijken, zoeken, me verstoppen als ik dacht dat iemand me zag. Geen Diego te zien. Serieus. Ik zat al bijna te denken dat hij straf had en binnen moest blijven of dat hij zo hard huilde dat de juf hem binnen aan het troosten was, tot ik besefte dat hij vandaag wel erg donker gekleed was met zijn bruine schoenen, zwarte broek, donkerblauwe jas en bruine muts. Niet echt kleuren die opvallen tussen een menigte rondhupsende kinderen. Ik gaf het op, er waren teveel kinderen die rond hem heen liepen en hem camoufleerden.
Ik droop dus maar af, beschaamd dat ik mijn eigen kind niet eens kon vinden tussen al die anderen, maar ook om mijn spionage. Ben ik nou echt de enige die dit doet?
Nope, blijkbaar niet. Enkele andere speelpleinmoeders gaven immers toe dat ook zij al aan de speelplaats hebben gestaan. Ik voelde me ineens een stuk beter en minder opdringerig. Wat is het leven van een speelpleinmoeder eigenlijk toch leuk!
Ik heb maar niet gevraagd of zij hun kind wel hebben gevonden tussen de rest.