Gelukkig zegt hij elke dag na afloop wel dat hij het fijn vond en weet ik van de juf dat het gehuil niet meer dan een paar minuutjes duurt, maar pff...
Vandaag kon ik me niet inhouden. Om kwart na tien vertrok ik naar school om stiekem te gaan kijken hoe het eraan toeging tijdens de speeltijd. Ik kon het me al zo voorstellen: Diego die op het klimrek klimt, uitschuift en los op zijn gezicht valt. Niemand die het ziet, want ach, zo een klein kindje tussen al de rest. En hij maar huilen, huilen en niemand die hem zou troosten. Mijn hart brak al bij de gedachte. Voor zij die nog twijfelden: ik ben een onvervalste dramaqueen.
Ik zat daar dus in mijn auto, niet echt goed geparkeerd zo achter een boom (maar ook weer wel, want dan zou hij mij zeker niet zien en gaan huilen om bij mij te komen), mezelf in een paar bochten te wringen om te zien of hij al buiten was. Ik heb er bijna een kwartier gestaan, te kijken, zoeken,
Ik droop dus maar af, beschaamd dat ik mijn eigen kind niet eens kon vinden tussen al die anderen, maar ook om mijn spionage. Ben ik nou echt de enige die dit doet?
Nope, blijkbaar niet. Enkele andere speelpleinmoeders gaven immers toe dat ook zij al aan de speelplaats hebben gestaan. Ik voelde me ineens een stuk beter en minder opdringerig. Wat is het leven van een speelpleinmoeder eigenlijk toch leuk!
Ik heb maar niet gevraagd of zij hun kind wel hebben gevonden tussen de rest.
Ok, ok, ik beken. Heb dat ook wel eens gedaan! :-)
BeantwoordenVerwijderenEn, wel gevonden? :p
VerwijderenHahaha!!
BeantwoordenVerwijderenDit is dus nooit in me opgekomen... :) (wonend in een dorp waar iedereen je kent, zou ik dat niet durven) :)
Komt goed met hem, hoor. Echt wel!! Nou jij nog :)
Ooo haha, nee ik heb dat nooit gedaan. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik er nooit moeite mee heb gehad om zoon naar de peuterspeelzaal te brengen en later naar de kleuterschool. Niet dat ik van steen ben ofzo :), zeer zeker niet!
BeantwoordenVerwijderenHij huilde de eerste vier, vijf keer op de peuterspeelzaal ook dat ik niet weg mocht maar ik ging vrolijk zwaaiend weg en de juf nam hem bij zich en troostte hem en leidde hem af. Later hoorde ik dan dat hij na een minuut of wat al gekalmeerd was en lekker ging spelen. Hij ging toe drie keer week dus hij was na een twee weken helemaal gewend.
Toen hij eenmaal op zijn vierde naar de kleuterschool ging was hij vanaf dag één enthousiast.
Sorry te snel op publiceren gedrukt. Wat ik nog wou zeggen; ik begrijp je gevoel wel hoor maar het komt echt goed, met hem maar ook met jou!!
BeantwoordenVerwijderen