Steeds een beetje meer loslaten

Ik zit vandaag wat in Diego's geboorte-/opgroeiboeken te bladeren.
Eerste foto's, eerste hapjes en stapjes passeren de revue.
Wat was het een dotje, een engel, een perfect jongetje.
Waar is de tijd? Het is gek hoe er op het moment zelf niets lijkt te veranderen, maar zoveel dingen anders zijn als je erop terugkijkt. Hij zal nooit meer klein zijn, mijn grote kleine man.

Het is ergens ook dubbel. Ik heb altijd gezegd dat ik me zo verheug op de tijd dat hij 'groter' is, en dat is ook nog steeds zo. Elke leeftijd heeft zijn charmes en ik geniet met volle teugen van elke dag, elk uur en elke keer hij iets vertelt, voordoet of vraagt. Hij is nog steeds mijn dotje, mijn engeltje, mijn perfect jongetje. De deugnieterij en stoute dagen neem ik er voor lief bij.

Maar net zoals ik het gevoel had dat het schoolgaan maar voor een dagje was, heb ik ook het gevoel dat het groter worden ergens stopt. Dat hij blijft steken op, laten we zeggen, 8 jaar. Het zou maar mooi zijn. Nee hoor, groter worden, groeien en nog meer groeien: het stopt niet. Het gaat door tot de basisschool, middelbare school, unief. Tot liefjes, samenwonen, trouwen, kinderen. Het stopt niet, nooit.
Loslaten begint vanaf het moment dat je kind je buik verlaat. Elke dag weer een beetje meer.
Slecht is het niet, makkelijk evenmin.
Iedereen maakt het mee, ook onze grote schatten zelf. Die kinders van ons zullen ook ooit geconfronteerd worden met de moeilijkheidsgraad van wat wij nu doen.
Houden van, immens hard en voor altijd. Opvoeden en bijstaan, immens graag en voor altijd.
Steeds een stukje loslaten, immens moeilijk en voor altijd.